دکتر علی محمد بشارتی دکتر بشارتی
| الهی تو آگاهی از راز من گذشته‌ست عمر من اینک ز شصت به دل نیست جز عشق تو پایدار چنان پر شد از عشق جان و دلم به یاد تو هر روزم آید به شب عجین گشته مهرت به آب و گِلم شدم مستِ چشمت نه مستِ شراب عجب نیست سائل اگر لاجرم منم بنده شرمسار از گناه ز کردار من گر چه باشی به خشم به غیر از توام دیده کس را ندید به ذکر تو مشغول اعضای من ز کف رفته از هجر، صبر و قرار بشد پر ز عشقت دل و سینه‌ام به شعرم به جز مدح تو نیست هیچ نبوده‌ست جز عشق تو در سرم به جز مدح تو نیست اندر زبان نه عاشق شدم بر کسی هیچ‌گاه نه بر کس نه بر مال و نی بر مقام چو دیدم ذلیلند رَبّ و غلام گرفتم چو دامان عشقت به دست ز اول به روی تو کردم نظر به مدحت زبان گر شود موی من به فرقم بکوبند گر تیغ تیز رسد خون دل گر به چشم ترم به صد درد گردم اگر مبتلا شوم غرق دریای درد و بلا اجل خشمگین گر به سر آیدم زمانه به من گر بیاید به جنگ رود آبرو و بماند مَلام همه سینه چون دل شود چاک چاک ز جان و زبان بشنوی های و هوی ز بنــد تــو هـرگــز نگـــردم رهـــا نـدیـدم بـه جـز خـویشتن هیـچ‌کس |
به سوز و گذار و به آواز من که گشتم ز نام و ز یاد تو مست به شوق لقای تو هستم خُمار که از خویش و از خویشتن غافلم به شب نیز نام تو دارم به لب که شد روز و شب بر درت منزلم اگر می‌دود از دیده سودای خواب دل و چشم دارد بر اهل کرم بیاوردم اینک به کویت پناه به لطف تو دارم همه عمر چشم نه گوشم به غیر از تو قولی شنید نروید به جز نامت از نای من کجا، کی به پایان رسد انتظار؟ دل و سینۀ پاک و بی‌کینه‌ام به ناصح بگو هیچ در من مپیچ نه در سر که در روح و در پیکرم به شهرت نرفتم پی این و آن خدایا تو آگاهی و هم گواه ز لطفت نبودم پی نان و نام بشد بهر من نیز حجت تمام دگر بی‌نیازم من از هر چه هست نهادم اگر بر درت چشم و سر چو خاک درت گردد ار روی من همه گر نمایند بر من ستیز و یا سیل خون بگذرد از سرم که درمان نباشد مرا نی دوا به صحرای غم، تشنه گردم رها همه دم غم و درد افزایدم به کامم فلک گر بریزد شرنگ به آتش بسوزند هر صبح و شام به راهت شوم خاک و کمتر ز خاک ثنای تو جاری‌ست بی‌گفتگو نبینـــی از ایـن بنـــده غیــر از رضـا کـه عمـری به تو دل سپـرده‌ست و بس |
۱۶/۶/۸۷