دکتر علی محمد بشارتی دکتر بشارتی
| شب است و شمع فرو مرده ماهِ من بی تو چنان خیالِ تو کرده‌ست جان و دل مشغول ز داغِ ژاله دگر لاله‌ای به باغ نماند به چهرِ سبزه نمانده‌ست آیتی ز نشاط بریخت برگ و بر غنچه ز انتظارِ دراز فرشته‌گر که در آید برون براند دیو بیا که دفتر و دیوان چو خُم ز می خـــالی است فـتـاد آتش عشقت چنـان به خامـه مـن |
بیا که مهر نتابد به انجمن بی‌تو که روز و شب نکنم یادِ خویشتن بی‌تو خموش گشته هزارِ شکر شکن بی‌تو پرید رنگ ز رخساره چمن بی‌تو کنون ز هجر کند چاک پیرهن بی‌تو بیا که خیمه بر افراشت اهرمن بی‌تو شرر بـه جـان نزنـد آتشِ سخن بی‌تــــو که شعله سر زند امشب ز شعرِ من بـی‌تـو |
تهران- ۱۲/۳/۸۲