دکتر علی محمد بشارتی دکتر بشارتی
| شوم ز خویش برون چون‌که نامت آید پیش چه روزها که به یاد و خیالِ تو بگذشت چسان گذشت تو دانی شبِ سیاهِ فراق ز شوق، غرقِ نگاهِ تو گشت دیده من چو با خیالِ تو باشم شوم ز غم آزاد رها نمی‌شود از دامِ زلفِ تو دلِ من خورم ز دستِ تو حنظل که باشدم چون نوش زد آتشی به دلم عشقِ تو ز روزِ اَلَست اگـر ز مــذهبِ خـود پـرسیم بگـویم فاش بــر آن سـرم کـه اگـر بگذرد هزاران سال |
ز هر که بشنوم از تو برون شوم از خویش که زد فراقِ تو هر دم به جانِ من صد نیش نهیب و ناله و افغان و گریه و تشویش ولی ز شرمِ نگاهت بگشت سر در پیش وگر نه می‌شود این دل چو روزگار پریش ز دست کی بدهد دامن کرم، درویش عسل ز غیر نگیرم که باشدم چون نیش که سوخت جان و ندارم دگر خبر از خویش مـرا محبّت و عشــق و سَــرِ تو باشد کیش شـوم ز خویش برون چون‌که نامت آید پیش |
۶/۸/۸۳