دکتر علی محمد بشارتی دکتر بشارتی
| شبی که نشئه ز عشقش بُدم نه مست از تاک شبی که بود وجودم ز عشق او مشحون به دل همیشه حضورِ تو کرده‌ام احساس همیشه ترس ز جرم و گناه خود دارم تویی رحیم و تویی مونس و تویی محبوب زمامِ دل به تو دادم که شاکرم از تو ز عشق تست که این دل نشد اسیر کسی بهشت باشدم آن گه که با توام همراز به هر کجا که بخواهم شوی به خلوتِ من اگـر چـه روح و تـن و هستی‌‌ام بـود از تـو وجود من ز تو هست و ظهور تو از من |
غبارِ در گَهش از اشکِ دیده کردم پاک بگفتم این سخنِ دل به خالقِ افلاک به جان هماره کنم لُطف و فضل تو ادراک وگرنه نیست ز هولِ تو در سر و دل باک چسان به خشم ز خود دور سازیم حاشاک به نهی تُست اگر کردم از گُنه امساک به عاشقی که ز عشق تو گشت دامن پاک ز عشقِ تُست که بر درگهت شدم چون خاک ز شوقِ این همه نعمت کنم گریبان چاک ولیـک وِردِ زبــانــم بـود جُعِلْـتُ فـداک فَلَسْتَ تَظْهَــرُ لَــوْلایَ لَـمْ اَکُنْ لَوْ لاکَ“[۱] |
[۱]. این بیت از مرحوم یعقوبی است.