دکتر علی محمد بشارتی دکتر بشارتی
| ای با خبر ز سرّ نهانی بیا بیا شد قامتم خمیده و اشکم روان چو سیل فصل بهار، از غم هجران به غم گذشت بر ساحل سپهر چو مهر سبک برآی تو نوگل شکفتۀ باغی، نهان مشو تـو مقصــد کــرامت انسـی، کـران مگیـر ای قـائـد زمــانه زمیــن را زبــون مـخـواه |
ای آشکار از چه نهانی، بیا بیا ای مهر دلفروز جوانی، بیا بیا از ره رسید فصل خزانی، بیـا بیـا در جسم روزگار چو جانی، بیـا بیـا تو غنچۀ بهشت و جنانی، بیـا بیـا تـــو مفخـر فرشتـه و جــانی، بیــا بیــا زیــرا کــه تــو امــام زمــانی، بیــا بیــا |
۷/۹/۵۰