دکتر علی محمد بشارتی دکتر بشارتی
| ز باده نگهت چون که دوش گشتم مست بشد ز عشق تو این دل چو خُم به جوش و خروش ز جان عاریت آرامش آن زمان برخاست ز بوی موی تو گشتم چو گل‌فروش حیران می خیال تو مستی فزایدم هر دم سر و زر و دل و جان می‌رود تو گر بروی اگر به وادی هجران فتاده‌ام از پا ببخـش گـر کـه عنان از کفـم ربـوده نگاه ز روی خـوب تـو هـرگز نظـر نپوشانم |
دلم چو طاقت مجنون عشق رفت از دست همان دلی که چو ساغر ز رنج هجر شکست که عشق پاک تو ناگاه بر دلم بنشست ز طعم بوسه تو تا به حشر مستم مست هزار شکر که بر عشق تو شدم پا بست بمان که گر تو بمانی تمام خوبی هست ولیک عشق تو را کی دهم بُتا از دست چه چاره آن‌که همه تار و پـود دل بگسست نشـاید آن‌که در دیده را به خوبان بست |
تهران – ۱/۴/۸۶